در کنگره قبله ما عشق و محبت است

این دستور جلسه از سه واژه کلیدی که به ظاهر ساده و روان؛ ولی در باطن، بسیار کاربردی و مهم هستند، درست شده است. ظرفیت، مسئولیت و قبله گم کردن. برای فهمیدن این دستور جلسه باید هر کدام از این واژه‌ها را درک کنیم تا به عظمت دستور جلسه پی ببریم. 

معمار بزرگ آفرینش همه انسان‌ها را دوست دارد و به یک اندازه رزق، روزی و نعمت در اختیار آن‌ها قرار می‌دهد؛ ولی ما انسان‌ها با توجه به بعدهای گذشته، عقبه خود، اعمال و رفتار خودمان در این بعد از زندگی، به جایی می‌رسیم که از عدالت خداوند ناراضی می‌شویم و احساس می‌کنیم، خداوند ما را نمی‌بیند و صدای ما را نمی‌شنود؛ در صورتی که باید بدانیم، جایگاه هر شخص در کائنات عین عدالت است و نتیجه رفتار و اعمال خود ما باعث گردیده که اکنون در این برهه از زندگی، در این حالت و وضعیت قرار گرفته‌ایم.

ما آموزش گرفتیم برای اینکه، سنگ لعل شود باید  تحت فشار پ حرارت قرار بگیرد و بتواند، سختی‌های بسیاری را متحمل شود. در واقع باید ظرفیت در آن شکل بگیرد، آن موقع  به سنگی ارزشمند تبدیل  می‌شود.. خداوند بزرگ نیز به قلب ما نگاه می‌کند و به ما می‌بخشد، در واقع به آن شخصی که در درونش ظرفیت ایجاد گردد و سپاسگزار باشد، به او داده می‌شود و اگر برای هر آنچه دارد قدردان نباشد، از او گرفته می‌شود.

چیزی که باعث بالا رفتن ظرفیت و نقطه تحمل ما می‌شود، دانایی است. اگر ظرف وجودی ما بزرگ نشده باشد، از نقطه تحمل خارج می‌شود و در آستانه آشوب قرار می‌گیرد، در نتیجه  به انسانی بی‌تعادل تبدیل می‌شود و همین امر باعث می‌گردد، ابتدا در خودمان و سپس به اطرافیانمان تخریب ایجاد کنیم.
دانایی فقط با آموزش، تفکر، تجربه و  در کنارش تکرار، اتفاق می‌افتد. زمانی که دانایی ما به دانای مؤثر تبدیل می‌شود، فرد می‌تواند به خوبی  مسئولیتی را به عهده بگیرد.

مسئول؛ یعنی کسی که در جایگاهش جوابگوی هر مسئله‌ای هست. زمانی که ما مسئولیتی را بر عهده می‌گیریم؛ باید حواسمان به اطرافمان باشد، اگر جایگاه و مسئولیتی که به ما داده شده، سبب گردد، جایگاهمان را در هستی گم کنیم، خودمان را بالاتر از بقیه بدانیم، نگاهمان پر از خود برتری باشد، دچار منیت شده‌ایم و در حقه‌های تاریکی نفس اماره اسیر گردیده‌ایم.
فراموش کردیم قبل از این جایگاه رفتارمان با دیگران چگونه بود و الان چگونه است! فراموش کردیم به خاطر وجود کدام صفت زیبایی که داشتیم، این جایگاه به ما داده شده است، فراموش می‌کنیم به قول‌هایی که داده‌ایم، جامعه عمل بپوشانیم که در اصطلاح قبله خود را گم کرده‌ایم، از مسیر صراط مستقیم خارج شده‌ایم، به بیراهه رسیده‌ایم و به جای اینکه سر از سبزه‌زار در بیاوریم سر از مسلخ در آوردیم.

اگر زمانی که مسئولیتی به ما داده می‌شود، اخلاق، رفتار و برخوردمان در حد تعادل باشد و بتوانیم در جایگاهمان به شخصی زورگویی کنیم؛ ولی انجام ندهیم، کسی را از سمتش خارج کنیم؛ ولی این کار را نکردیم، از عهده مسئولیت خود به خوبی برآمده‌ایم و به سمت قبله خود در حرکت هستیم.

در کنگره قبله ما عشق و محبت است، ما برای وصل کردن، آمده‌ایم نه برای فصل کردن. آموزش دیده‌ایم که هر عملی عکس‌العملی دارد. ما چیزی را برداشت می‌کنیم که آن را کاشته‌ایم. این دستور جلسه به خوبی مشخص می‌کند که چرا به سفر اولی‌هایی که تازه به کنگره آمده و از نظر سطح اجتماعی بسیار بالا هستند؛ ولی دانایی لازم در آن‌ها به وجود نیامده، خدمت داده نمی‌شود. هر فرد در کنگره باید ابتدا وظایفش را بداند، اگر در جایگاه ایجنتی و مرزبان باشد؛ ولی نتواند، برخورد تازه وارد و سفر اولیه حال خراب را هضم کند، نتواند گذشت کند و بگذرد، نه تنها خدمت، حال خوشی برایش به ارمغان ندارد؛ بلکه حالش را هم خراب می‌کند و خدمت به آن هیچ لذتی نمی‌دهد. اگر در راهنما ظرفیت لازم به وجود نیامده باشد و مسئولیت یک لژیون به او داده شود با رهجویانی رو به رو می‌گردد که هر کدام صفت‌ها، اخلاق‌ها و رفتارهای متفاوتی دارند و نمی‌تواند از عهده لژیونش برآید؛ چراکه دیپلماسی و چگونگی برقراری ارتباط با هر رهجو را هنوز آموزش ندیده است.

امیدوارم بتوانیم در این کائنات ظرف وجودی خود را بزرگ کنیم و از عهده هر مسئولیتی که به ما سپرده می‌شود، به خوبی بر بیاییم تا خداوند بزرگ از ما راضی و خشنود باشد.

نویسنده: راهنما همسفر عطیه (لژیون پنجم)
ویراستاری و ارسال: همسفر منصوره (لژیون هشتم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی خواجو